Druk

Waar ik vreselijk het land aan heb zijn mensen die alsmaar roepen dat ze het druk hebben, nog erger: druk, druk druk, dat klinkt al helemaal zo Youp van 't Hekkerig. Wat willen ze nou eigenlijk zeggen?
Dat ze het drukker hebben dan jij, die waarschijnlijk de hele dag in een hansopje op een chaise longue een boek ligt te lezen met op de achtergrond een moppie Mozart en onder handbereik een doos bonbons? Fat chance.
Waarom hebben die mensen het zo druk? Omdat ze van alles moeten? Dat zo sneu zijn. Want van wie moeten ze dat dan allemaal? En waarom? Moeten ze het van de slavendrijver in hun hoofd? Moeten ze het omdat ze ergens van weglopen en druk druk druk op weg zijn naar ergens waar ze het leuker denken te vinden? Kunnen ze niet plannen? Kunnen ze die slavendrijver en dictator in hun hoofd niet met vakantie sturen? En alleen nog maar dingen doen die ze ook echt willen doen? Moet je naar de kapper of wil je naar de kapper, moet dat nu of wil je dat nu? Moet je nog een deadline halen of wil je nog een deadline halen? Moet je naar die receptie, dat museum, of wil je dat? Moet je er twee banen op na houden of wil je dat? Wie is er de baas over je leven als je van alles moet? Ben je een marionet op je eigen toneel?

Bij mij gaat de knop in mijn hoofd direct om als mensen tegen me roepen dat ze het druk hebben. Ik knik om de dertig seconden begrijpend of mompel iets, maar mijn geest snelt weg. Ja, ja, druk, tja, mm, goh, tja, nee, mmm. En ik denk aan de laatste rozen die bloeien, aan het pontje over de Maas of de eerste herfstkleuren in de tuin. Of aan een moppie Mozart natuurlijk.

Zo dat moest ik even kwijt. En nu ga ik lekker flierenfluiten de rest van deze prachtige zondag.