Elektrische tijd

We hebben weer stroom, na 50 uur. Dat ging dus nog vrij snel, want de ravage was groot, C. is even gaan kijken gisteren, terwijl ik als uitwijkeling in Brabant bij vrienden vertoefde en van hun kantoorfaciliteiten gebruik kon maken. Toch maar weer naar huis eind van de middag met een fantastisch leen-petroleumkacheltje en twee extra kruiken. Die hadden we eigenlijk niet meer nodig. Toen we tegen vijven het dorp inreden had de helft al weer licht. Wij nog niet. Dus toch maar weer bij kaarslicht koken. Tegen achten hadden ook wij weer elektriciteit. Eerst was er tegen zessen nog een sukkel van de gemeente langs geweest met de mededeling dat er bij het dorpshuis een noodaggregaat was geplaatst en dat we daar konden opwarmen. Lachen wel. Dat was na 48 uur het eerste wat we merkten van gemeentelijke zorg voor de inwoners. En wanneer je niet in staat bent binnen 48 uur je eigen boontjes te doppen.... So much voor het gemeentelijke rampenplan.
Overigens: wat zijn wij toch gewoontedieren, hoe vaak we wel niet met een zaklantaarn of kaars in de hand op weg naar kelder, of wc toch even op het lichtknopje drukten...
De kop boven dit stukje verwijst naar een briefje dat naast het lichtknopje in de rommelkast hing in mijn laatste Leidse huis: Of we het licht wilden uitdoen vanwege de elektrische tijd.