Slaap

Zaterdag heb ik een klein uurtje wat in de tuin gerommeld. Wat uitgebloeide rozen afgeknipt, beetje de brievenbus vrijgeknipt van kerriatakken, wat kleefkruid uitgetrokken. Niet echt aanpoten, maar gewoon met het mooie weer fijn wat klungelen in de tuin. En dat was dus toch al weer te veel. Zaterdagnacht al behoorlijk last van alle gevoelige plekken in nek en schouder, de aanhechtingen van de spieren opgezet. Met als gevolg een belabberde zondag en een nog onmogelijker zondagnacht.
Is het heel onaardig van mij om te wensen dat de foute ouders van het achterlijke joch ook eens een paar nachten niet zouden weten hoe ze moesten liggen in bed van de pijn? Niet kunnen slapen? Zodat ze eens zouden voelen waar ze eigenlijk verantwoordelijk voor zijn, ook al spelen ze verstoppertje?
Chronische zeurpijn, daar kan ik inmiddels best mee leven, die pijn kun je met wilskracht ook kleiner maken. Maar brandende pijn en te weinig slaap is geen goede combinatie. Dan is zelfs het rondje met het hondje een vrijwel niet te volbrengen expeditie door de woestijn. Niet echt een geweldig begin van de week.