Wilde appel

In een bosrand langs een weiland achter het huis van Henriette in de Morvan staat een hoge appelboom. Het lijkt wel een wilde appel, met kleine groene appeltjes. Er staan in de tuinen en bij de weilanden daar veel oude fruitbomen, maar die hebben een echte fruitbomenvorm. De vruchten van deze appel blijven klein en knalgroen, zijn volgens H. niet te eten, maar wel heel bruikbaar vanwege de pectine in de bramengelei.
Zegt Bert Maes in zijn onvolprezen boek Inheemse bomen en struiken:

Door weggegooide klokhuizen en dankzij dieren ziet men geregeld spontaan gegroeide cultuurappelbomen, vooral in bosranden en houtkanten.

Als dat hier het geval is, dan moet het wel heel lang geleden zijn geweest! Of is het misschien toch gewoon een wilde appel? Zou overigens op dezelfde manier verspreid kunnen zijn.