Jujubes

Jonneke mailde dat ze in Venezia jujubes had gekocht. Kleine vruchten met een pit. Een euro per ons. Kennen we hier in dit land niet zo. Waarom eigenlijk niet? Niet de moeite van het importeren waard? Wie weet dat?
Beetje geschiedenis: De jujube is al in de Antieke tijd in Europa geintroduceerd. Herodotus spreekt al over deze dadelsoort, waarvan je een wijn kon maken waarvan je niet dronken werd.
Er zijn op dit moment twee belangrijke varianten, de Indiase en de Chinese. Die van Jonneke zijn de Indiase, die ook op ruime schaal in Zuid Europa zijn aangeplant, ze schijnen licht laxerend en kalmerend te werken.
De Egyptenaren en Phoeniciers gebruikten een mengsel van jujubes, dadels, gedroogde vijgen en rozijnen. Deze vier vruchten voor de borst kookten ze tot een dikke stroop, die bij aandoeningen van de luchtwegen werd voorgeschreven. Ook de Romeinen kenden dit drankje, maar die dronken het meer voor het lekker dan voor de medicijn.

Je kunt de jujube in de herfst plukken, wanneer hij rossig-rood is, je haalt de pit er uit en laat ze wat drogen in de zon. Dan kun je ze gewoon of geroosterd oppeuzelen. Maar je kunt hem ook koken met wat honing en citroensap en er een marmelade of gelei van maken.
De jujube is dan ook nog eens heel voedzaam, omdat er veel mineralen in zitten en veel vitamine C. Ze verhogen het immuunsysteem en zijn goed bij verhoogde cholesterol. Jakkes, dat klinkt al weer heel modieus naar cranberry enzo.

Nog een beetje geschiedenis: De Assyriers plantten de jujube al in hun boomgaarden aan en Plinius zegt dat de Romeinen hem vanuit Syrie naar Rome brachten tijdens de regering van Augustus. De lotus jujube (Zizyphus lotus) is het fruit van de Lotuseters van Libie, die bekend zijn uit Homerus, Herodotus, Theophrastus en Plinius.