Moestuin met Draak

Sint Joris en de Draak, hier pakkend afgebeeld door Paolo Uccello. Een draak met gevouwen vlindervleugels. Het verhaal is bekend, de ridder op een wit paard, de draak en het meisje.
Maar let vooral even op de achtergrond, met akkertjes en moestuinen even buiten de stad. Voorbij de moestuin begint de gevaarlijke boze buitenwereld met draken. Daar is de wereld niet meer aangeharkt en overzichtelijk.
De akkers zijn keurig omzoomd door een randje groen met hier en daar een boompje. Dat zie je in oude agrarische gebieden nog wel vaker, een enkel fruitboompje langs de akker. Om onder te schuilen bij teveel zon of regen, tijdens de schaft.

Mosterd op maat

Jonneke vertelt me net dat je tegen de feestdagen in Venezia verse mosterd per ons kunt kopen. Allerlei varianten met speciale smaakjes, maar ook gewoon bij de Coop. Dat is nog eens iets moois. Dat zou je hier ook wel willen. Niet een collectie potjes met verschillende soorten mosterd, maar mosterd op maat op het moment dat je dat nodig denkt te hebben.
Het is maar goed dat het daar regent, dat het San Marcoplein weer onder water staat, maar anders lijkt het me wel wat, even een onsje mosterd gaan scoren.
http://www.eenjaarinvenetie.nl/

Mosterd op de Maan

En terwijl ik hier in de mosterdgeschiedenis duik, maken Amerikaanse onderzoekers bekend dat ze een kasje ontwikkeld hebben voor het kweken van mosterdplantjes op de maan.

Odyssey Moon Partners en Paragon Space Development Corporation denken dat dit een geweldige stap voorwaarts is. De directeuren van Paragon bewoonden ooit de Biosphere 2.

www.paragonsdc.com/press_OdysseyMoon.php

en

http://www.newscientist.com/article/dn16858-firm-vows-to-grow-first-flowers-on-the-moon.html

Toch maar weer even terug naar de geschiedenis met een recept voor aromatische mosterd.

Op tien liter mosterdmeel neme men een half bosje pieterselie, een half bosje kervel, een half bosje prei, 3 stuks knoflook, een half bosje selderij, 280 gram zout, 140 gram olijfolie en 70 gram mosterdspecerij, 40 gram thym-essence, 30 droppels kaneelessence en 3 droppels dragonessence. De planten worden fijn gehakt. Deze worden in zooveel besten azijn gelegd, dat ze daardoor bedekt worden, waarin ze 14 dagen blijven.

Na verloop van dien tijd neemt men ze er uit en wrijve ze fijn. Het mosterdmeel, dat reeds fijn was, wordt dan met de planten vermengd, waarna men er het zout, de olie, de specerij en de essences bijvoegt.

Het geheel wordt men den azijn, waarin de planten zijn geweekt verdund.

Nadat de massa twee dagen lang heeft gestaan, wordt ze in potjes gedaan, die met kurk en pek gesloten worden.

Blijft de vraag: wat zou die mosterdspecerij precies geweest kunnen zijn?

Rembrandt en mosterd

Kennelijk wist Rembrandt waar je de mosterd haalde. De beroemde ets Het bruggetje van Jan Six zou daar het resultaat van zijn, vertelt het verhaal. Rembrandt zou deze ets gemaakt hebben in een weddenschap met burgemeester Jan Six. Bij een bezoek aan de kennelijk wat afgelegen buitenplaats van Six in Hillegom zouden Rembrandt en Six een vreemde weddenschap hebben afgesloten. Rembrandt zou een ets kunnen vervaardigen binnen de tijd die een knecht nodig had om de vergeten mosterd te gaan halen. Die ets werd het bruggetje van Six. Waarschijnlijk had Rembrandt al voorbewerkt materiaal bij zich. En misschien hadden ze in Hillegom geen mosterd en moest de arme bediende helemaal naar Haarlem. En misschien is het wel helemaal niet waar. Maar het is een mooi verhaal en zegt iets over hoe belangrijk de mosterdpot op tafel was.

Mosterd - vervolg

Of ik wel eens zelf mosterd heb gemaakt. Jawel, maar het hoeft niet, want er is zo veel goede mosterd te krijgen in allerlei variaties, dat je jezelf het werk kunt besparen. Maar het is wel eens leuk om op basis van mosterdmeel aan de slag te gaan en iets te fabrieken wat je niet zo gauw in de winkel kunt krijgen. Ik bewerkte een recept voor Amerikaanse mosterd voor mijn boek Lekker Glutenvrij indertijd. En nam heel lui mosterdmeel in plaats van eerst zelf mosterdzaad te malen.

Zoetige mosterd
Nodig: 60 gram Colmans mosterdpoeder, 100 ml cider azijn, 3 losgeklopte eieren
50 gram poedersuiker of ca 3 eetlepels honing
Bereiding: Meng mosterdpoeder en azijn in een kom tot een gladde massa. Zet het geheel een nachtje in de koelkast. Het zal dan dik en een beetje glazig worden. Doe het mengsel in een pan en roer er de eieren en suiker of honing door. Laat het mengsel zachtjes warm worden terwijl je de hele tijd blijft roeren. De mosterd zal dan dikker worden en aan de kook raken. Haal de pan van het vuur. Blijf goed kloppen met een houten lepel en doe de mosterd dan over in kleine schone potjes. Je krijgt ca 300 ml. mosterd, die in de koelkast ongeveer 2 maanden goed blijft. Heerlijk door de vinaigrette over de sla, of bij vleeswaren op het brood. Of bij alles waar je mosterd lekker bij vindt. Zoals Frankfurter worstjes.

Mosterd

Marjorie bracht voor mij uit Duitsland het nieuwe boek van Peter Peter mee over de Duitse culinaire geschiedenis. Vermakelijk, informatief, goed geschreven. In het kader over de Duitse worstcultuur kom ik een een verwijzing naar mosterd tegen. Duitse worstjes eet je uit de hand, met een pot mosterd ernaast om in te dopen. In 1726 stichtte Adam Bernhard Bergrath in Duesseldorf een mosterdfabriekje. Voor die tijd was het huisvlijt, of boerenambacht en ten dele bleef dat ook nog lang zo. Firma ABB maakt nog steeds traditionele mosterd met druivenmost.
Vincent van Gogh at die ook, althans, hij schilderde een (lege) ABB-aardenwerken mosterdpot. Ergens tussen november 1884 en april 1885.

Zonnehond

Uitgesproken voorkeur voor de zon! Streepje zon in de gang? Bismarck weet het te vinden. Deur naar bibliotheek dicht waar de middagzon te vinden is? Blaf, deur open graag! Zon op de muur maar niet op de grond? Blaf, til me even op!
Aan regen heeft-ie een broertje dood. Bij het uitlaten zo snel mogelijk van de ballaststoffen af en dan gauw naar huis. Waar stoeipartij volgt want wij hebben niet dezelfde opvattingen over het gebruik van de handdoek. Daarna in de bureaustoel tegen de rug van het vrouwtje verder drogen.

Vandaag bij het dagelijks gedicht een fraaie van Mensje van Keulen over een tekkel met tandartsambities. Loopt niet goed af. Heeft Bismarck gelukkig geen last van.

Tony Tijger

Tony Tijger had zo'n tandpijn,

tranen rolden langs zijn toet.

Tonia, zijn tweelingzus, zei:

'Tony, weet je wat jíj doet?

Nu meteen naar tandarts Tekkel,

anders is het straks te laat,

want dan klettert je gebitje

tand voor tand totaal op straat!'

Toen zat Tony niet veel later

trillend in de tandartsstoel.

'Tjonge,' zuchtte tandarts Tekkel.

'Tja, dat geeft een rotgevoel.

Maar jij snoepte te veel toffees,

dus voor straf krijg jij geen spuit.'

En hij trok plots, met twee poten

om de tang, de tand eruit...!

'Auwauw!' jankte Tony Tijger,

'treiterende tandentrekker!

Maar ik heb zat tanden over

en een tekkel smaakt best lekker.'

En toen heeft Tony, moet je weten,

met trek de tandarts opgevreten.

Mensje van Keulen (1946)

uit: Van aap tot zet (1990)

ook een abo op een gedicht per dag? Hier kun je je aanmelden: http://www.engage.nu/mailman/listinfo/coster-l

Wijnrankscheuten

Lees ik in het Napolitaanse Recepten collectie uit het midden van de 15e eeuw zomaar een recept voor wijnrankscheuten.

Neem de jonge wijnranken, stamp ze in de vijzel samen met een stuk verse knoflook(stengel), een witte boterham zonder korst en zout. Meng dit met verjus of azijn en zeef het.

Het gebruik van verse knoflookstengels komt in de geschiedenis niet erg vaak voor, soms bij een groene saus waar de knoflooksaus niet mag overheersen. Het gebruik van wijnrankscheuten komt ook voor bij eerdere kookboekenschrijvers zoals Maestre Martino en Plantina.

Helaas staat er niet bij waar je deze saus bij kunt opdissen. En of de saus populair was, weten we ook al niet. Toch maar eens experimenteren.

Hop

Of ik iets meer over de hop kon vertellen. Humulus lupulus heet-ie in het Latijn. Afgezien van het gebruik bij het brouwen van bier, kun je er ook wat van in je brood meebakken.
In de medicinale hoek hoort hij bij de antibiotica en wanneer je er kruidenthee van maakt is dat goed tegen keelpijn. De 16e eeuwse Britse hofarts en apotheker John Gerard wijst kalmerende eigenschappen aan hop toe en vond gehopt bier meer een medicijn dan een dagelijkse drank. Je kunt dus heel goed van een handje hopbellen in een kop kokend water - tien minuten laten trekken - een ontspannend drankje maken, of wat hopbellen in je badwater laten meedrijven.

Hopscheuten

Jonneke bericht mij uit Venezia dat ze voor veel geld een bakje hopscheuten scoorde op de markt. Voor in de risotto. Van te voren wisselden we gedachten uit over de eetbaarheid, of liever gezegd de smakelijkheid van deze vergeten groente. Ooit at ik ze rauw en licht geblancheerd, om de smaak te leren kennen, maar dat was voor mij voldoende. Sommige groenten zijn met recht vergeten.

Het schijnt dat hopscheuten vooral in Belgie en Noord Frankrijk populair waren, dat ze eind maart op de markt kwamen. Toen gingen ze licht geblancheerd in de salade, of je deed er roerei bij. Je kunt je voorstellen dat in vroeger tijden iedere jonge scheut in het voorjaar vanzelfsprekend een delicatesse was, na alle kool en knollen. Ze worden ook wel als asperges bereid en met een botersaus geserveerd. Doe het een keer, gewoon om het af te kunnen vinken. En misschien is het wel veel lekkerder dan ik denk. Ik wacht wel even op de asperges.

Dorestad

Gisteren sinds lange tijd weer bij de Biotoop in Den Bosch geweest. Tijdje niet gedaan omdat ze de glutenvrije producten pal in het schap naast de lekkende pakken regulier meel hadden staan. Is voor een coeliaak geen prettige omgeving. Maar nu is het weer goed: eigen schap voor de glutenvrije spulletjes. Dus lekker ingeslagen. Want eerder die dag kocht ik in Wijk bij Duurstede een stuk ongelofelijk lekkere oude geitenkaas. Daar moest wat onder.

Wijk bij Duurstede is trouwens een inmiddels fraai opgeknapt stadje, heel wat anders dan tien jaar geleden. Maar nog wel een echte slager, groenteman, kaasboer en bakker in het hart van de stad. Wat een aangename verrassing. Dus behalve een hapje cultuur - er is een leuk museum gewijd aan de geschiedenis van Dorestad en Wijk, er staat een aardige kasteelruine en het oude centrum is de moeite van een wandeling waard - kun je er meteen de dagelijkse boodschappen tot je nemen.

Er komt binnenkort een grote tentoonstelling over Dorestad in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Geen enkele reden om niet ook even in Wijk te gaan kijken, waar de Kromme Rijn zich afsplitst van de Lek.

Iberico varken

Afgelopen weekend kreeg ik wat lapjes Ibericovarken mee van Sjek Floor, de man in de blauwe overall op de foto. De varkens lopen daar lekker rond in bos en beemd. Het vlees van deze dieren is bijzonder mals, want met lekker intermusculair vet, dat smelt tijdens het braden. De geur en smaak was prima. Enige nadeel: het waren wat kleine stukjes, we hadden nog wel wat meer willen proeven. Dus moeten we naar Nijmegen, waar Sjek Floor sinds 1979 een slagerij heeft. Hij importeerde twee jaar geleden met 25 Iberico-varkens uit Spanje. Daar worden de varkens tot november in een omheinde ruimte gehouden, zodat ze niet te dik worden. Daarna gaan ze naar buiten en eten ze pakweg tien kilo eikels per dag. Wanneer ze aan het eind van de winter ongeveer 160 kilo wegen worden ze geslacht. Floor voert zijn varkens ook eikels en geeft ze de ruimte, maar als ze tien maanden oud zijn en rond de 90 kilo wegen gaan de dieren naar een slachthuis. Vervolgens belanden de verse Iberico-producten in zijn winkel aan de Lange Hezelstraat in Nijmegen.

In 1986 kocht Sjek Floor boerderij De Kempe, een gemeentelijk monument aan de Kanaalweg in Eerbeek. Daar houdt hij zijn dieren. Wie een kijkje wil nemen bij zijn Spaanse varkens kan hem bellen (024 3235205) of mailen naar sjekfloor@yahoo.com.
Meer informatie staat op zijn site: http://www.sjekfloorcatering.nl/

Lenteboden

De maartse viooltjes bloeien, de peren vertonen groene puntjes, de kornoelje bloeit volop, de maagdenpalm dito, de meidoorn loopt uit en ook de dorpsjeugd loopt uit. Tractorenoptocht.
Want in dit dorp ben je pas een echte vent als je op een tractor rijdt.

Schiller, Goethe en de wijn

Ein halbes Dutzend guter Freunde hoechstens

Um einen kleinen, runden Tisch,

ein Glaeschen Tokaierwein, ein offenes Herz dabei

Und ein vernuenftiges Gespraech - so lieb ich es.

Aldus Johann Christoph Friedrich (sinds 1802 von) Schiller (1759-1805, Duits toneelschrijver, filosoof en dichter. Schiller was in zijn werk aanvankelijk vrij revolutionair in zijn streven naar vrijheid en gelijkheid, het afwijzen van willekeur en onrechtvaardigheid. Vooral bekend is zijn gedicht An die Freude uit 1785, door componist Ludwig van Beethoven deels opgenomen in het slotkoor van zijn Negende Symfonie, je weet wel : Alle menschen werden Brueder.

Maar hij hield dus ook van goed gezelschap, een tafelgesprek en een glaasje wijn. Het moest dus kennelijk bij voorkeur een Tokaier zijn. Goethe zal zeker tot de vriendenkring aan tafel behoord hebben in Weimar. Ook nu nog staan ze in brons gezellig naast elkaar op een sokkel.

Ook Goethe dronk graag een glaasje wijn, maar dan liever wijn van Rijn en Main, zijn lievelingswijn schijnt die uit de omgeving van Wurzburg geweest te zijn, maar hij versmaadde ook de witte Rijn- en Moezelwijn niet, noch de Franse Bourgognes en Bordeaux.

Er is veel meer bekend over de wijnconsumptie van Goethe, maar Tokaier staat daar niet bij.

Love is in the air - 2

Ook Papauw gaat op vrijersvoeten. Maar de dames laten zich nog niet verleiden.

Love is in the air

Love is in the air. Slakkenliefde op de bloempot waar de primula verissen in staan te wachten op de zon. Eerste tjiftjaf gisteren in de tuin gearriveerd, de narcissen bloeien al.

Kip proeven

Gisteren, landgoed Groeneveld, zestig proevers, vier soorten kip, twee testblaadjes, vier kleurige stippen, twee lange tafels. De kippen kakelden niet langer, maar de proevers des te meer. Wat een geweldig initiatief van Dick Veerman van foodlog.nl en wat ontzettend leuk om al die foodloggers nou eens in levende lijve te zien! Maar dit terzijde, want de kippen stonden centraal.

De eerste proefsessie kregen we vier stukjes filet, waarvan er voor mij maar 1 echt naar kip rook. Welke dat was? Dat kregen we pas veel later te horen. Want eerst proefde je gewoon op smaak, structuur, bite, en ik dus ernstig op geur. De rode stipkip was voor mij nummer 1.

Daarna kregen we te horen welke kippen we proefden, maar niet welke kleurstip welk ras was. We proefden de filets van - zo bleek - plofkip, volwaard, kemper landhoen en chaamse pel. Respectievelijk max 6 weken, 8 weken, 12 weken en 26 weken. Nou kopen wij zelden of nooit kipfilet, want zonder bot minder smaak. Wij kopen liever de hele kip, of de poten. En altijd biologisch. Dat zal zeker van invloed zijn geweest op mijn keuze. De rode stipkip bleek namelijk het kemper landhoen, een biologische scharrelkip uit de Achterhoek, gevoed op honderd procent plantaardig voer met biologisch geteelde granen, zonder groeibevorderaars en antibiotica. De Chaamse pel vond ik taai en saai, kon net zo goed doorgefokt kalf zijn. De rest was matig tot zeer saai.

De tweede sessie, kip inmiddels koud, was eigenlijk vergelijkbaar. Volwaard kwam er qua geur nu iets beter uit, maar dat kan ook aan het feit hebben gelegen dat mijn eerste stukje kemper landhoen krokant vel bezat en het tweede niet. Hij zakte naar de tweede plaats.

Na de discussie kregen we het vlees van de poten te eten. En o, wat was dat lekker, Pel en Kemperkip alletwee om te smullen, de andere kippen voor mensen die eigenlijk niet van kip houden zeer eetbaar, want smaakte naar niks. De Chaamse pel leek wel fazant, zo intens van smaak. Maar de Kemperkip was prachtig: mals met bite, sappig, smaakvol.

Waar kun je die kopen? Kijk maar even op de site, kun je via je postcode cijfers adressen vinden.

http://www.kemperkip.com/

Kip

Vanmiddag ga ik kip proeven. Niet zomaar een kip, maar allerlei kippen. Om te kijken of je als kritische consument het verschil tussen scharrelkip, plofkip, maiskip, massakip eigenlijk wel kunt proeven. En wat proef je dan en hoe komt dat. Allemaal vragen van belang als het gaat om de kip die je op tafel wilt krijgen. Wat moeten de kippenboeren op de markt brengen? Waar ligt de grens tussen een kiloknallerkip voor een snertprijs, een goede kip voor een goede prijs of een goudkip voor een gouden prijs? Ik zal hierover later terugrapporteren, maar de discussie hierover zal op http://www.foodlog.nl/ losbarsten. Want de redactie organiseert het.

Kievitseieren

Gisteren reed ik door het platteland van Friesland, hoorde op de radio dat het eerste kievitsei in Eemnes en niet in Friesland was geraapt, en bedacht me dat het rapen van vogeleieren totaal uit de mode is geraakt op de kip, eend, kwartel, fazant en kalkoen na. Vroeger at men even vrolijk alle eieren die je kon vinden, ook van meeuwen. Kievitseieren at je met de groenten die je eveneens in wei en langs slootkant plukte. De eerste blaadjes zuring schieten inmiddels op. Daarom een Fries recept voor eieren met zuring. Sstttttt.... misschien wel kievitseieren, maar je kunt ook gewoon krieleitjes nemen, fazanteneitjes die mooi zachtgroen zijn, of kwarteleieren, die ik lastig pellen vind.

Aeijen mei sure suk oftewel Eieren met gesmoorde zuring

Nodig: een pond zuring, 4 hardgekookte eieren, nootmuskaat, boter en zout.

Bereiding: Was de zuring goed en hak hem grof als de bladeren groot zijn. Doe een klontje boter in een pan met dikke bodem en laat de zuring met wat nootmuskaat erover snel gaarsmoren maar niet tot pap. Maak intussen de hardgekookte eieren met een vork klein en roer die door de zuring als het vocht verdampt is. Doe er naar smaak wat zout en nog wat nootmuskaat over. Eet het op geroosterd brood.

Bron: De welkokende Vriesche Keukenmeid en Verstandige Huishoudster. Oude en Nieuwe Recepten uit Friesland 1772-1975.

Chinees

Ooit woonde ik naast een American Bookstore, heel gevaarlijk, ik kwam er dagelijks meerdere malen langs. Arme student, dus niet vaak de kans wat te kopen. Maar ik kocht er Chinese Village Cookbook, a practical guide to Cantonese country cooking. In 1975, of een jaar later, ik heb er niets ingeschreven. Het werd geschreven door Rhoda Yee en uitgegeven in San Francisco. Inmiddels is het geheel beduimeld, laat de lijm los, vallen er pagina's uit en zitten er kreukels in en spetters. Het is een fantastisch kookboek, waar alleen de kleur aan ontbreekt. Met een lijst van de spulletjes die je nodig hebt en hoe ze heten. Wij hebben er heel veel uit gemaakt, waaronder de Gnaw Mai Faan, de rijst met zeven smaken.

Nodig: half kleefrijst en half langkorrelige rijst, te bereiden volgens je eigen vertrouwde methode. Verder: scheutje plantaardige olie, 3 gedroogde Chinese paddenstoelen twee uur gewekt, 4 plakken bacon, 1 kluitje kippenbinnenwerk: lever, hart en de rest als je dat kunt krijgen, 1 gesnipperde ui, 3 stengels gesnipperde bleekselderij, 2 lenteuitjes, scheutje lichte sojasaus (ik gebruik de glutenvrije Imari), 1 theelepel sesamolie, desgewenst nog wat zout.

Bereiding: terwijl de rijst kookt, verhit je in een wok een scheutje olie en je roerbakt de bacon met de kippeningewanden tot ze gaar zijn in pakweg 3 tot 4 minuten. Dat schep je er dan uit en zet je even weg. Als er nog genoeg vet van de bacon is en wat olie bak je roerbak je daarin de in stukjes gesneden paddenstoelen, de selderij, en de ui gedurende twee minuten. Voeg het vlees weer toe. En roer goed dooreen. Als de rijst gaar is, giet je die af en roer je die door het vlees-en-groente mengsel. Voeg sojasaus, sesamolie en gesnipperde lenteuitjes toe. En maak op smaak af met zout, zonodig.

Voor meer Chinese kookkunst en spullen is er een prachtige website: http://tokowijzer.wordpress.com/

En Chinese Village Cookbook is via Amazon nog te krijgen, vandaar dat knullige plaatje, dat plukte ik van hun site.

Zout

Zo zout als deze Franse wijsheden uit een almanak van 1829 heb ik het nog nooit gegeten.

Vlees zonder zout heeft smaak noch kraak. Het corrigeert de flauwte, maar overvloedig gebruik moet je schuwen: het verslechtert het gezichtsvermogen en nog meer, het vermindert de kwaliteit van onze waardevolle levenssappen. Wie er teveel van gebruikt krijgt een tanige, verweerde, gelooide huid.

Wat een verrukkelijke volkswijsheden. Goed vlees heeft helemaal geen zout nodig. Minder goed vlees kan wel wat zout gebruiken, maar beter los je dat probleem met andere ingredienten op, en groene kruiden. Een paar korreltjes zout op een zacht gekookt eitje, mmmm, ja graag.

Dat je er slecht van zou gaan zien? Misschien als de berg zout op je bord zo hoog is, dat je er niet overheen kunt kijken? En slecht voor de huid? Ach, daar zullen ze aan de Rode Zee ook zo hun gedachten over hebben. Wat volgens mij nog ontbreekt op dit lijstje: je wordt er impotent van, of iets vergelijkbaars. Dat had er nog best bijgekund.

Speenkruid

Voorzichtig beginnen de eerste speenkruidjes te bloeien. Hier en daar aan de slootkanten zie je de eerste gele bloemen tevoorschijn komen. Veel later dan vorig jaar, maar misschien daarom des te welkomer. Echt lente. Speenkruid woekert en is bezig zich in onze tuin uit te breiden. Moeten we dus regelmatig aanpakken. Maar, zoals je ziet, het is een plant met kloten. Je moet hem stevig ontwortelen. De meelballetjes die eronder hangen werden in prehistorische tijden wel gegeten. Wat een werk zeg, om voldoende van die dingen te verzamelen. Wat zou een efficiënte en rendabele werkwijze zijn geweest? Zo'n heel plakaat speenkruid losmaken en de boel omkeren en de bolletjes eruit plukken? Of toch plantje voor plantje? Ik ga eens oefenen in de tuin.

Gevaarlijke vrouwen

Altijd al gedacht, maar nu weet ik het zeker: ik ben een gevaarlijke vrouw. Maar wanneer vrouwen die lezen al gevaarlijk zijn, hoe gevaarlijk zijn dan vrouwen die schrijven?
Dit lijkt me een geweldig boek, met een inleiding van Kristien Hemmerechts:
Wat vangen we aan met de vrouw die gelezen heeft? Kan zij ooit de vrouw worden die ze was, de vrouw die nog niet had gelezen?
www.mercatorfonds.be
Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk. Lezende vrouwen in de schilderkunst en de fotografie.
Gelukkig heb ik nog een stapeltje boekenbonnen.

Vlees

Naast de levende have op de Salon in Parijs dus volop aandacht voor de resultaten. Zowel vers vlees als de streekproducten. Na een paar uur duizelde het ons van al die mooie hammen en worsten. Een land dat zo trots is op zijn agrarische sector, kom daar hier maar eens om!

Franse varkens

Franse varkens heb je natuurlijk net zo roze als de onze, maar ook zwart, gevlekt, half roze half zwart en vooral ook met veel haar. Sommige liggen steevast dicht tegen elkaar aan als theelepeltjes in een doosje. Anderen liggen op een kluit. Sommige schuiven hooi met hun neuzen in het rond. Anderen verstoppen zich onder het hooi. Ach wat een schatten allemaal. En wat een lekker vlees levert dat op. Kon je er in het kraampje naast de varkenshokken kopen. Kijk, zo blijf je dicht bij het dier. Stop je er geen rommel in, dan is het vlees prachtig. Geef je het een mooi leven, dan is de dood acceptabel. Dat is de logische consequentie van het hebben van gedomesticeerde dieren. Houden van het varken en van het karbonaadje.

Juliet

Op de Salon de Agriculture in Parijs maakte ik kennis met Juliet. Een biologische appel, ontwikkeld door de jonge boomkweker Benoit Escande in Saint-Viteaan de Lot, vlakbij Cahors. De tweekleurige, sappige appel beschikt ook nog eens over een natuurlijke resistentie tegen ziekten en schimmels en is vier tot vijf maanden te bewaren. En ontzettend lekker. Want daar gaat het natuurlijk om. Sinds 2008 op de markt, en nu al een groot succes. Wie hem wil kweken moet lid worden van de Amis de Juliet, om kwaliteit van product, productie en marketing constant, constant hoog en uniform te houden. Want, geen geitenharensokkenbio voor Juliets vrienden. Juliet is een product dat zich meer dan kan meten met de conventionele appels op de markt, als Kenzi en Rubens. Ik ga er een uitgebreid verhaal over schrijven op foodlog, voor de discussie. Want Juliet is geen contractappel, waarbij alle risico's bij de fruitboer liggen en de winst bij de handel. Van Juliet worden ook de boeren beter.

Parijs

Tussen alle drukte door waren we even naar Parijs. Daar vond de jaarlijkse Salon d Agriculture plaats met tientallen rassen koeien van heel groot tot heel klein. Soms met kaalgeschoren billen, zodat je de opbouw van de spieren goed kon zien en voelen. Veel activiteiten voor kinderen, die met schoolklassen tegelijk de dieren kwamen bewonderen. Veel oude rassen varkens, geiten, schapen, hoenders, het was overweldigend en prachtig. Ook omdat tussen de levende dieren de producten die ervan gemaakt werden te zien en te koop waren. Dus vleeskoe, vers vlees, leerbewerking, bereid vlees, verwerkt vlees. Veel geleerd dus over hoe je diervriendelijk te werk kunt gaan zonder vegetarisch te worden. Want laten we wel zijn: dierenwelzijn is heel belangrijk, respect voor de dieren die we nodig hebben is een dure plicht.

We aten voortreffelijk Charolaisvlees tijdens een lunch die we dankzij de Franse ambassade in Nederland aangeboden kregen. Vlees uit de streek Allier, aan tafel met de directeur van het slachthuis, en een uitnodiging om dat te bezoeken. En van de boer, om zijn dieren die echt vrijuit lopen te bezoeken. Hoezo scharrelvlees? Deze varkens, kippen en koeien lopen gewoon vrij rond. Komen vanzelf wel weer thuis, zegt de boer. Slapen doen ze liever op stal. Koeien die alleen gras en hooi eten, en dat proef je aan het vlees. Eigenlijk ben ik niet een echte biefstuk liefhebber. Maar deze gegrilde runderkarbonade (groot genoeg voor twee personen) was het mooiste en sappigste stuk vlees dat ik ooit op mijn bord kreeg. Geen sausje nodig, geen kruiden of specerijen nodig, gewoon puur saillant vlees.

De foto is natuurlijk van een melkkoe uit de Savoye

Morgen meer. Want er waren ook prachtige appels.