De Tuinman en de Dood

Theo, heette hij. Dat wist ik niet. En hij was tuinman. Dat wist ik eigenlijk ook niet. Toen ik hem voor het eerst ontmoette in de buitenbocht van het dorp, dacht ik dat hij kunstenaar was. Zo keek hij uit zijn ogen. Zo was hij een met de omgeving, thuis in zijn wereld. Bescheiden, rustig, tevreden. Wanneer hij in de tuin bezig was, leek het meer alsof hij de laatste hand aan een installatie legde, aan een expositie, een kunstwerk: de natuur.
We spraken over de karekiet, de ijsvogel, al die spechtensoorten, het meerkoetennest, de knotwilgen met de steenuiltjes en de ringmussen. En altijd kwam er een koekje voor de hond uit zijn jaszak. Soms bleef het bij een hartelijke zwaai en een lach. En dan gebeurt er iets onbegrijpelijks. Iets onherstelbaars.
Theo belandt in de sloot, onder de grasmaaier. De slootkanten zijn hier steil en nu vol begroeid met uitgebloeid fluitekruid, smeerwortel en brandnetels. Niemand ziet het, niemand hoort het, een stil uur in de middag. Hij heeft nog gevochten om onder de machine uit te komen. Maar de bodem van de sloot is meters diep drab, waar je geen vat op kunt krijgen. En zo verdronk Theo, zomaar op een maandagmiddag. Helemaal alleen en onopgemerkt. Een onwaardige dood voor een aardige man.
Vanmorgen tijdens het rondje met het hondje was de grote tuin leeg, heel erg leeg.