Kip ik heb je

Sinds de eerste Groeneveld-proeverij zijn wij kip aan het blijven vergelijken. Vond ik toen het Kemper Landhoen het lekkerst, nu is er een duidelijke runner-up: de Label Rouge kip, een Franse scharrelkip die louter plantaardig of natuurlijk voedsel krijgt, want in de wei pikken ze allicht een torretje en wurmpje mee.

We bereiden de kippen steeds op dezelfde manier: vullen met ui, knoflook, appel, wortel, laurier en soms salie of rozemarijn. Inwrijven met olijfolie. Oven voorverwarmen op 220 graden. Kip in ovenschotel er in. Na 20 minuten oven lager naar 170 graden of daar omtrent. Ruim uur laten garen. Soms anderhalf uur. Kip kan wel tot twee kilo wegen. Poten kun je dan los trekken, vlees valt spontaan van de botjes, knapperig velletje.

Gisteren hadden we een - veel goedkopere - Franse gele kip, met mais gevoerd dus. En dat was het dus niet. Hij rook niet naar kip, maar hij stonk ook niet als een plof kip. Het vlees was lui en draderig, niet van een kip die lekker rondgestruind had. Kraak nog smaak, maar ook niet onsmakelijk. Twee keer zo goedkoop als het Kemper Landhoen en de Label Rouge. Woog ook maar krap een kilo. Die gaat dus niet in de herhaling. Wij blijven bij de Label Rouge kip en het Kemper Landhoen. Ik denk dat het twee verschillende rassen zijn, want de smaak is onderling wel verschillend. Ik vind het vlees van het Franse kipje wat zoeter, dat van het Kemper Landhoen wat pittiger en steviger. Voor beide valt wat te zeggen. Op de foto de Label Rouge kip.
Wij experimenteren nog even vrolijk door.