Ananas - 2

De oorsprong van de wilde ananas moet in de laaglanden van Brazilie gezocht worden. Vermoedelijk werd de plant al gebruikt en gekweekt in Peru voor het jaar 1000.
De ananas groeit op een kort steeltje op een lage plant. In 1493 ontdekte de leden van de expeditie van Columbus de ananas in Guadeloupe, tot hun verbazing en verrukking. Na maanden op zee bleek dit een welkom hapje. Latere ontdekkers, zoals sir Walter Ralegh, deelden het enthousiasme voor wat hij noemde: de prinses onder het fruit.
Bij zijn terugkeer naar Spanje nam Columbus een lading ananassen mee, die weggerotten voor hij weer vaste voet aan wal zette. Op 1 na, die aan koning Ferdinand werd aangeboden. Ferdinand vond het een aangename verrassing, maar zijn opvolger Karel V was meer van wat de boer niet kent dat eet hij niet. Daarin stond hij praktisch alleen. Al snel werden in alle warme gebieden ananassen verbouwd, ze zijn eenvoudig te stekken.

Wij gebruiken de Braziliaanse naam, dankzij de Portugese zeelieden, want de Tupi indianen noemen deze vrucht nana of anana hetgeen zoveel wel zeggen als uitstekend fruit. De Spanjaarden noemden hem pina, vanwege de gelijkenis met de pijnappel. Halverwege de 16e eeuw groeide de ananas al in India, en snel daarna in Java en China, maar pas in 1777 werd het fruit door Captain Cook naar Hawaii gebracht.
In Europa waren er vanwege het klimaat kassen nodig om de ananas te laten gedijen. Ons land kende al in 1680 kassen met verwarmde bedden. De eerste ananas die van een stekje werd grootgebracht in Engeland deed dat onder deskundige leiding van de Nederlandse tuinman Henry Telende, voor sir Metthew Decker in Richmond in Surrey, rond 1714.

De ananas die John Rose aan Karel II aanbood in 1661, hier op het schilderij afgebeeld, is een complete plant die vanuit de Carriben naar Engeland gebracht was. En geen kasplantje.