Paling

Politiek correct is het niet meer, paling eten. Maar voor de wetenschap moet je wat over hebben. Toen ik al weer lang geleden Bayeux bezocht en het gobelin (ja, het heet wel tapisserie, maar het is natuurlijk een gobelin) van zo dichtbij mogelijk bestudeerde, viel mijn oog natuurlijk ook op het bereiden van eten. Er werd geroosterd, een soort brochettes, spiezen met stukjes van alles eraan. Vlees natuurlijk, maar wat nog meer?
Ik vond een antwoord bij Anthimus, wel een paar eeuwen eerder, maar dat mag de pret niet drukken, een goed recept blijft lang bestaan. Anthimus adviseert om palingen te roosteren aan een spies, omdat zulks gezonder is dan wanneer je ze kookt. Je moet ze met zout water bedruipen terwijl je ze roostert, want daar wordt hun vlees steviger van.
Dat experiment ben ik aan gegaan. Ik maakte spiesjes van snoeihout van onze es en legde die te weken. Ik regelde wat stevige palingen en sneed die in vingerlange moten. Terwijl het vuur langzaam op gang kwam en het hout lekker begon te gloeien reeg de moten paling aan de spiesjes. En dan bedroop ik ze met zeezout water. Even een emmertje uit de zee gaan halen was er niet bij, het geheel vond plaats op een binnenplein van een museum in Maaseik. De bezoekers roosterden vrolijk mee rond het vuur en knabbelden de knapperige paling met smaak en genoegen af.
Wat jammer dat paling op de rode lijst staat. Het is op deze manier zo ontzettend prettig voedsel!