Sinterklaassnoep - 1

Afgelopen zaterdag kwam Sint in het dorp aan, de pepernoten vlogen over straat, kinderen liepen opgetogen met zakken schuim taaitaai en speculaas naar huis. Snoepgoed met een lange traditie. Een traditie die sterker bleek dan de Kerk, in zekere zin misschien al ouder was dan de Kerk. Zowel de RK als de protestantse.
De verboden op het snoepgoed - uit de 17e eeuw - zijn smakelijk leesvoer:

De Sint-Nicolaaskeur van Enkhuizen verbiedt speculaaspoppen die een vis, vogel, ofte andere gedierte voorstelt op straffe van beurtverklaring en drie gulden boete en nog eens waalf stuivers voor de Heer Officier. In Hoorn moest in 1626 de heele santenkraam van de straat, er mochten geen poppen van heiligen (santen) verkocht worden. Ook in Amsterdam was men fel gekant tegen het poppengoed en alderhande slickerdemick. In Delft werd in 1600 al verboden om 5 december met kramen op de markt te staan voor de verkoop van verscheyden goederen, die men den cleynen kinderen dyets maeckt dat den zelffden Nicolaes hen luyden geeft. In Tiel wilde men in 1607 alde superstitien inperken en daarom was het verboden dat de kinderen hun schoen zetten bij vrienden of anderen. Ook bakkers en kramen werden van de straat geweerd op poene van twee goudguldens en verbeurdverklaring van de goederen.
Om maar een paar verboden te noemen. In diezelfde tijd schilderde Jan Steen zijn Sint Nicolaasavond, waar het snoepgoed ruim op figureert. Het heeft allemaal niet mogen baten. De bakkers bakten als vanouds peperkoek, honingkoek en de smaak van nu verschilt maar een beetje van die van toen, die Middeleeuwse smaak. Maar waar hier ten lande speculaas en taai taai ernstig met de Sint verbonden zijn, is in andere streken van Europa de peperkoek of de pain de epices met veel meer feesten en gelegenheden verbonden.