Milkshakes

Vroeger dronken wij braaf een glas melk aan tafel bij ontbijt of lunch. Ik vond dat vreselijk vies, melk plakte aan je wangzakken en bleef in je keel hangen en het stonk. Maar het moest en dan was het een kwestie van hoe kouder hoe beter. Heel soms mochten we er iets speciaals mee doen. Er bestonden begin jaren zestig Amerikaanse zakjes met toverpoeder. Klopte je die door de koude melk, dan kreeg je een soort milkshake. Het schuimde, kreeg een roze kleur, was mierenzoet en smaakte naar kunstaardbei. Dat was minder vies dan gewone melk, in mijn nog ongevormde smaak.

Milkshakes zijn ook heel Amerikaans, maar hebben in de oervorm wel Europese wortels, bijvoorbeeld in de egg nogg. De term werd voor het eerst gedrukt in 1885, en het ging om een combinatie van melk en whiskey, meer een gezondheidsdrankje dan voor het lekker.
Rond de eeuwwisseling werden er voedzame drankjes met chocola, aardbei of vanillesiroop mee bedoeld. Pas echt populair werden ze in de jaren twintig van de vorige eeuw, toen er twee bolletjes ijs door werden gedaan. Zo werd de milkshake frosted en een hip drankje voor tieners. Weer een decade later krijgt de milkshake een plaatsje aan de bar in de drugstore, lunch counter en cafetaria.
Tegenwoordig doen we het met smoothies, klinkt toch minder dynamisch.