Nederig vriendenmaal

Duurzaamheid vroeger was een kwestie van spaarzaamheid en zuinigheid. Zo beschrijft Justus van Effen in zijn Kobus en Agnietje, een oudhollandse burgervrijagie uit 1733 hoe een maal eruit ziet - een beetje hertaald:

(...) alles was op zijn burgers even ordentelijk. Het tafellaken fijn en ruim, en de servetten fraai geplooid en binnen ieders bereik enig wittebrood. (...) Het eerste gerecht werd opgedist, bestaande alleen uit een zeer grote schotel potagie van een kalfsschenkel met balletjes, saucijzen enzovoort. (...) Goede wil met heus gelaat gaf vreugde aan dit onthaal en prikkelde de smaak op het nederig vriendenmaal. (...)

De koude resten van dit maal komen bij het avondeten opnieuw op tafel, nadat men de middag had doorgebracht met een kaartspelletje. Het koude vlees gaat vergezeld van brood en kaas, bokking, een hammetje en een salade, met daarbij schaaltjes rozijnen en amandelen. Allemaal voedingswaren die goed te bewaren zijn - op de salade na - en dus keer op keer weer op tafel kunnen verschijnen in een nieuwe samenstelling.
Hollandse spaarzaamheid, die we nu duurzaam zouden noemen.