Kervel

Ieder jaar zaai ik flinke hoeveelheden kervel in de tuin. We hebben ook Roomse kervel. En in het prille voorjaar - als er nog geen concurrenten zijn - kun je ook een blaadje fluitenkruid gebruiken. Kervel in soep, saus, omelet, allemaal heerlijk. Maar al die 'kervels' leiden soms tot verwarring. We wandelen een beetje door de geschiedenis om te kijken of ze het wel allemaal over dezelfde kervel hadden. Want dat is soms maar helemaal de vraag.


In het Rijnland dateren de eerste pollen trouwens uit de 4e eeuw van onze jaartelling in de buurt van Jülich, het Romeinse vicus Juliacum.

In de Karolingische moestuin figureert kervel. Er zijn uit die perioden ook wel pollen gevonden, bijvoorbeeld in een latrine in Keulen, maar voor zover tot nu toe bekend nog geen zaden. Wellicht omdat je het groen vóór de bloei gebruikt en het zaad zorgvuldig wordt verzameld voor vermeerdering. Maar dat blijft giswerk.

Walafridus Strabo vindt de kervel een prachtige plant:

Het Macedonisch Kruid heeft zwakke stengels,
Draagt weinig zaad in vele schermen
In alle seizoenen is het groen en vers
En schenkt de armen rijke troost

Daarna volgt de medicinale toepassing: het werkt direct om bloed te stromen, neem direct wat in. En verder is het helemaal puik spul als je het mengt met polei en papaverblaadjes als compres op je buik.

Ook Hildegard van Bingen roemt de medicinale werking van de kervel: hij goed voor het helen van interne breuken.

Als je de beschrijving van Walafriuds Strabo leest, dan karijg je toch de indruk dat het eerder om Roomse kervel gaat.

Morgen verder met de geschiedenis.