Zoethout

Gisteren, culiperslunch, Kookfabriek, Amsterdam. Fantastisch georganiseerd door Marcus Polman & Co. Veel te veel lekkers om op te noemen. Maar de komende dagen maak ik een tour d’horizon en richt de schijnwerper op een paar producten. Te beginnen – hoe kan het anders – met iets spicy. Bij Vanilla Venture stond een bosje zoethoutstokjes tussen al het andere heerlijks. Ik rook het boven alle andere geuren uit. En ik kreeg een stokje mee. Eens denken wat ik er mee ga doen (en het verstoppen, anders kauwt de man het prettig weg). 

Wat is zoethout? De wortel van de Glycyrrhiza glabra. Dat Glycyrrhiza komt uit het Grieks en betekent letterlijk Zoete Wortel, een naam die bedacht werd door Dioscorides (1^e eeuw van onze jaartelling). Toen kenden de mensen de medicinale trekjes van deze wortel al eeuwen en eeuwen. 

De plant houdt van warme landen en vocht. Dus langs de rivieren en meren in Italië, Griekenland, Turkije, Syrië, Irak, Iran, en India kun je hem vinden, maar ook in China en de Kaukasus. Niet altijd helemaal dezelfde versie van het zoethout, de familie bestaat uit zo’n 12 leden. Het leuke is dat zoethout een peulvrucht is, maar in dit geval gebruiken we alleen de wortel. Na drie jaar is de plant rijp om geoogst te worden. De wortels worden met de hand uit de grond getrokken als het goed is. De boeren laten dan de wortels drogen in de zon. Ik zou toch wel eens een verse wortel willen proeven. En wat doen we eigenlijk met de peulvruchten? Op de keper beschouwd weet ik helemaal niets van dit gewas. Nu iemand vinden die mij wijzer maakt. 

Wat doe je er mee in de keuken? Thee, ijs, marinade, meetrekken in de bouillon, verwerken in een sausje. Ik ga het maar eens raspen boven fruit en kijken wat dat doet. Peer om te beginnen. Lijkt me heerlijk.