Capsicum Peper

De eerste keer dat Europa van de Capsicumpepers hoorde, was toen de ontdekkingsreizigers van Columbus terugkeerden naar het hof in Barcelona in het voorjaar van 1493. De gouverneur van de koningskinderen, Petrus Martyr Anglerius (1457-1526) was tevens historicus en diplomaat. De verhalen van de zeelieden intrigeerden hem dusdanig dat hij de moeite nam ze te ondervragen over de Nieuwe Wereld. In september 1493 schrijft hij voor het eerst over de capsicum peper: Over de pepers die op de eilanden verzameld worden kun je zeggen (...) het is geen peper, maar het heeft eenzelfde smaak en pittigheid en wordt net zozeer gewaardeerd. Als je het gebruikt heb je geen zwarte peper nodig.

In het wild komen de Capsicumpepers voor van het zuiden van de Verenigde Staten via Midden Amerika tot en met de hooglanden van de Andes in Bolivia en Peru en de laaggelegen regenwouden van de Amazone. Er zijn ongeveer dertig wilde rassen bekend. De vruchten van de wilde pepers richting zich omhoog om de aandacht van de vogels te trekken. Bij de cultivars hangen de vruchten meestal omlaag onder de bladeren.

Vroege ooggetuigenverslagen van Conquistadores en Jezuiten vertellen over een Azteeks gerecht genaamd chili. De Incas in Peru noemden het uchu.

Oviedo, een Spaanse edelman, arriveerde in 1513 in Panama en publiceerde vervolgens in 1526 heel modieus ook een boek over de nieuwe wereld. De Indianen telen de pepers in hun tuinen en boerderijen .... zij eten het voortdurend bij al hun gerechten. Hij stelt dat de peper al snel meegenomen is naar Spanje en Italie, waar men het een betere smaakmaker voor vis en vleesgerechten vond dan de goede zwarte peper.

De Chilipeper, of Spaanse peper was begonnen aan een zegetocht over de wereld.