Eten op het kasteel

Zondag waren we dus met de werkgroep Culinaire Wortels van Slow Food te gast op dit kasteeltje, waar Paul deze foto van maakte. Naast het kasteel is een vivarium voor de verse visvoorraad. Vroeger werd er veel meer zoetwatervis gegeten dan nu. Wij vinden de smaak te gronderig en vettig en er zitten ontzettend veel graten in. Behalve dan in de paling natuurlijk.
Snoek is nog steeds chic, karper meer iets voor verder naar het Oosten in Europa. Zijn er mensen die brasem eten? Of rietvoorn?

Een recept voor Karpers van mevrouw Marselis, een grachtengordeldame, die in 1790 een kookschrift bezat. Ik heb het nog nooit bereid, moet eerst een karper vangen.

Karpers te stooven

Neemt de moten met haar bloed, giet daar een weinigje azijn op en laat die zo wat staan. Zet dan wat rode wijn met water op het vuur en neemt daar een stukje boter in, laat dan fruyten en strooit daar dan wat gebraden meel in en laat dat zo wat koken dat het wel gebonden is. Doet dan de wijn als die wel kookt en doet dan de vis met de azijn daar ook in met wat ui en als dan meest gaar is, doet men daar wel een kopje gelei van aalbessen in.

Wat intrigeert aan dit gerecht: de wijnsaus wordt gebonden met boter en bloem, dat is heel 18e eeuws. De rest lijkt dan wel meer middeleeuws met de azijn en wijn. Wat ontbreekt is de foelie en peper. Terwijl me dat bij die aalbessen wel erg lekker lijkt.
Het lijkt me een mooi experiment voor de Kersttijd.