Terug in de tijd

Vrijdag was ik opeens terug in Voorburg, moest er in de buurt zijn. Liet dus Bismarck uit in het park waar ik als kind de hond uitliet. Mijn oude lagere Montessorischool is inmiddels een chic restaurant. Dit is het achteraanzicht met beneden de kleuterklassen die inmiddels eetzaal zijn, en het speelplaatsje met de zandbakken voor de kleuters, nu terras. Toch wat onwennig.

In het park was niet veel veranderd. De madeliefjes waar we als kind kransjes voor in het haar van vlochten, kettingen en armbanden van maakten, of boeketjes voor in je vlechten, die groeiden er nog gewoon. De hertjes waren er nog en in de vijver broedde een meerkoet. Nostalgie.
Veel van onze leeftijdgenoten zijn verschrikkelijk aan het verbouwen, of verhuizen. Kennelijk een rite de passage. De verhuizers gaan kleiner wonen in dezelfde stad, of verkassen terug naar een plek uit hun jeugd, of slaan een geheel nieuwe richting in.
Wanneer ik door de straten rijd en langs het huis waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht, vraag ik me af: wil ik terug naar Voorburg, den Haag, Leiden? Nee, dat hoorde bij die tijd. Het is er anders dan toen. Ik ben anders dan toen. Als toevallige bezoeker voel ik me er thuis. Verder vind ik de Randstad veel te vol.
Update: vraagje kwam binnen, of ik heel Nederland dan niet te vol vind. Nee, dat vind ik niet, hoewel..... bij ons rukt de A2 steeds meer op, niet zozeer fysiek als wel qua herrie. Er worden meer bomen langs de wegen gekapt en over de kale weilanden hoor je het geraas nu vrijwel continu. En waar eerst de paardjes in de wei stonden, staan nu kantoorgebouwen. Het wordt pas echt erg hier als er - deo non volente - een IKEA aan de andere kant van de A2 wordt neergezet. Daar is het wegennet enzo niet op berekend.