Grijs

Via de vrouwelijke lijn is een gen overgedragen waardoor een deel van de vrouwen in onze familie niet grijs wordt. Mijn moeder had op haar tachtigste misschien tien grijze haren, mijn grootmoeder overleed op haar 67 zonder een grijze haar, haar grootmoeder was nog pikzwart op hoge leeftijd. Ik tel inmiddels al zes grijze haren op mijn hoofd. In mijn vriendinnenkring ken ik er nog eentje die niet grijs wordt. De rest is grijs of heeft een kleurtje laten aanbrengen. Iets wat we hier in huis met menopauzemenie aanduiden. Al doen de meesten decent blond of coupe soleil.
Grijs is een beetje uit. Terwijl het heel mooi kan zijn als het niet peper en zout is. Overgrootmoeder zette haar moeder een grijze pruik op, want die wilde niet naast een zwartharige oude heks over straat. Perceptie kan dus heel erg verschillen in de loop der tijden. Toen was grijs haar chic of gewenst. Een ander kleurtje kan ook wel eens verfrissend zijn, al word je soms wakker met het idee: doet u mij maar een ander hoofd. Maar dat ligt dan meestal aan verstopte neuzen, rasperige kelen en tranende ogen. Verkoudheid dus. Daar is geen kappersbezoek tegen opgewassen.