Meer warmoes

In sommige oude stadjes zie je ze nog wel, stadsboerderijen, al zijn de meeste niet meer als zodanig in gebruik. In Kampen bijvoorbeeld hebben nog tot halverwege de vorige eeuw ongeveer 75 boeren binnen de stadsmuren gewoond, met name in de Groenestraat. De panden zijn nu soms nog te herkennen aan de hooiluiken in de voorgevel. De boeren hielden zomers hun vee op de weilanden buiten de stad. Twee keer per jaar liepen de koeien door de Groenestraat naar buiten. In het voorjaar naar de wei en in het najaar terug naar de stal, achter het woonhuis. Een toompje kippen scharrelde altijd wel op het erf, terwijl een varken in het kot stond. In het oude stadje Zaltbommel is nu nog steeds een boerderij net buiten de stadswal, waar je groente en fruit van het seizoen kunt halen. Langzaam aan verdwijnt de stadsboerderij uit het beeld, door regelgeving en het begerig oog van projectontwikkelaars.

Sinds de Middeleeuwen haalden de inwoners van steden, die zelf niet over een moestuin beschikten, hun groenten bij de warmoezenier, of warmoezier - groentetelers, die hun verse waar in de stad kwamen uitventen. De warmoeshof lag in de stad, vandaar dat bijna iedere oude stad, van Leeuwarden tot Sint-Andries in Vlaanderen, en van Brielle tot Steenenkamer wel een Warmoesstraat heeft.
Hoe meer mensen er in de stad kwamen wonen, hoe groter de behoefte aan grootschaliger tuinbouw en fruitteelt in de directe omgeving. Terwijl vroegere stadsbewoners wel in de eigen behoefte aan groenten voorzagen met de opbrengsten van hun tuinen in of bij de stad, ontstonden er bij de dichtere bebouwing van de steden bedrijven die zich specialiseerden in de levering van groenten aan de burgers. De tuinbouwgewassen vereisen grote zorg, de teelt is dus arbeidsintensief. Het waren kleine bedrijven, vaak familiebedrijven, die van vader op (schoon)zoon overgingen. De dagelijkse zorg voor de gewassen en de beperkte houdbaarheid ervan maakten het nodig dat de familie op de tuin woonde, en de tuin in of bij de stad lag.