Viola da Gamba

Gisteren begonnen wij het nieuwe jaar muzikaal, met een prachtig optreden van Ralph Rousseau Meulenbroeks, die op zijn historische viola da gamba de Gasthuiskapel in Zaltbommel en onze harten vulde met prachtige chansons van de 17e tot en met de 20ste eeuw. Nooit geweten dat je Ne me quitte pas van Jacques Brel zo kon fluisteren. Dat Marin Marais, waarover Gerard Depardieu een prachtige film maakte, Jean Ferrat, Johann Sebastian Bach en Michel Legrand zo broederlijk naast elkaar konden klinken.
Ralph vertelde er van alles over: de composities van Abel, waar de ene romantische zucht de andere opvolgt, en waarin je Mozart en Beethoven al hoort aanstormen. Over zijn bewerking van Het tuinpad van mijn vader, oorspronkelijk La Montagne, en waarom hij toch door deze melodie geraakt werd. Over thema en variatie, over oude troubadours en moderne chansonniers. Gebruik dat woord in Frankrijk liever niet, dat is wat denigrerend, zeg daar chanteurs, hetgeen in ons land weer een heel andere betekenis heeft. Wat een verrassende middag werd het. Ralph vertelt dit alles met dezelfde blik in zijn ogen die teckel Bismarck heeft als hij op kattekwaad uit is. Het was een feest.
Kortom: kijk even op youtube als je nog twijfels hebt, en ga anders direct naar zijn website om de agenda te bekijken. www.voixhumaines.com