Meer vet

Corpulentie, of zo je wilt, obesitas, uit de hand gelopen molligheid, is niet iets van de 21ste eeuw. De prehistorische Venusbeeldjes, zoals die van Willensdorf, geven aan dat 25.000 jaar geleden, tonen een behoorlijk uit de hand gelopen vrouwenfiguur met enorme borsten, een bolle buik, en een voluptueuze bilpartij. Er zijn inmiddels ongeveer honderd van deze beeldjes bekend, allemaal zeer gevulde vrouwen. In de prehistorie dus iets wenselijks, of zelfs fraais.
De gemiddelde Egyptische farao mag dan als een slanke jongeling zijn afgebeeld, onderzoek aan de mummies wijst uit dat ze Michelinmannetjes waren met veel buikspek.

En ondanks alle uitgebreide slemp- en smulpartijen van de Romeinen, die zeker niet bijdroegen aan een ranke taille, keken ze eigenlijk neer op corpulentie. Ook Romeinse matrones hongerden vanwege een schoonheidsideaal, zelfs tot de dood er op volgde. Een vroege vorm van anorexia.

Vraatzucht is in de middeleeuwen een van de zeven hoofdzonden. Maar Rubens portreteerde graag en vaak rondborstige dames en buikige heren. Het volle vrouwenfiguur was juist een teken van schoonheid. Ronde armen, volle heupen, een duidelijk aanwezige boezem, gevulde armen. Maar waar de Bacchus van gisteren nog aan de wanstaltige kant is, zijn Helena en haar vriendinnen naturel en elegant. Wij vinden ze nu mollig, vroeger was dat een fraai figuurtje.