Tafelkleed

Op zoek naar wat curieuze informatie over tafelmanieren van vroeger beland ik in een boek van de hand van ene Anthonia Margaretha, met de titel Vormen en Manieren, uitgegeven in Kampen in 1922. Het zijn wat andere tafelmanieren dan uit vergelijkbare Rooms-Katholieke werkjes. Daar ben ik nog nimmer een tafelzeiltje tegengekomen, maar misschien bezit ik de juiste boeken niet.

Het tafelzeil heeft gewoonlijk het minst te lijden, zoo het overdag onder het wollen of peluche tafelkleed blijft liggen. Wie het liever wegneemt tusschen de maaltijden, moet het op een ronden stok oprollen en dan wegzetten.
Het tafellaken moet na gebruik altijd met zorg van kruimels gereinigd en goed in de plooien opgevouwen worden, bij groot formaat liefst door twee personen. Als het nog daarenboven in de pers gaat, kan het lang mee; voor eigen gebruik, stellig een week. Komen er in het midden of aan het eind van de week gasten, dan neemt men, althans voor dien dag een frisch tafellaken, dat daarna voor den eerstkomenden Zondag bewaard kan worden.

Onder het tafelkleed een molton, die je niet mag zien, daarmee bescherm je de tafel tegen vocht en hitte. En dan moet er een klein vaasje bloemen of een sierpotje met een klein varentje in het midden van de tafel staan. Verder: olie- en azijnstelletje, peper- en zoutvaatjes, een mosterdpotje, juslepels, groentelepels, slalepel en vork en vleesvork. Met al advies: doe je het altijd zo, dan is het wanneer er gasten komen routine en geen stress. Maar dat dan in de jaren twintig bewoordingen. Zit wat in. Alleen dat zijltje en die molton, wie doet dat nog?