Maretak - vervolg

Striptekenaars Uderzo en Goscinny maken handig gebruik van de maretak in de verhalen van de Galliers Asterix en Obelix. Het is een onmisbaar onderdeel van de magische drank van druide Panoramix. Het oogsten van de maretak - gui in het Frans, hetgeen in het Keltisch zoveel wil zeggen als middel tegen alle kwalen - mag niet met ijzer geschieden, vandaar dat de druiden een gouden sikkelmes tot hun attributen rekenen.
Je mag ook alleen de maretak gebruiken die in de - ook al heilige - eik groeit, en die plukte je dan op de zesde dag van het Keltische nieuwe jaar. De maretak mag niet op de kale grond vallen, dus leg je er een wit laken onder. Een dankbaar onderwerp voor de striptekenaars. Maar waar haalden ze hun informatie vandaan? J.G. Frazier geeft in The Golden Bough eenduidig Plinius als bron voor het maretakritueel aan. En inderdaad, in boek 16 van diens Naturalis historia schrijft de Romeinse alweter:

(...)De maretak wordt daar (in de wintereik) evenwel hoogst zelden aangetroffen; wanneer hij wordt gevonden haalt men hem vol eerbied uit de boom en wel vooral op de zesde dag van de cyclus van de maan, die bij het begin van de maand, van het jaar en na dertig jaar een nieuwe eeuw markeert. Ze kiezen deze dag omdat de maan dan al voldoende kracht heeft en toch nog niet half vol is. Ze noemen de maretak in hun taal algenezer . Nadat ze met het gebruikelijke ritueel een offer onder de boom hebben gebracht en een maal bereid, halen ze twee witte stieren waarvan de horens op dit moment voor het eerst worden omwonden. Een in het wit geklede priester klimt dan in de boom en snijdt met een gouden sikkel de maretak af; deze wordt in een witte doek opgevangen. Daarna slachten ze de offerdieren en smeken hun god dat zijn geschenk degenen aan wie hij het heeft gegeven geluk brengt Ze geloven dat een aftreksel van de maretak elk onvruchtbaar dier vruchtbaar maakt en dat het een middel tegen elk vergif is. Zoveel bijgeloof hechten volkeren vaak aan onbeduidende zaken!(...)

Aldus de vertaling van Joost van Gelder, Mark Nieuwenhuis en Ton Peters.
De striptekenaars vonden het offeren van de witte stieren misschien iets minder geschikt voor jeugdige lezertujes.