Een Kaasje genaamd Marzolina

In mijn gedachten leef ik nog steeds mee met de geitenhouders. Wij zijn grootverbruikers hier in huis van geitenkazen, zowel Nederlandse als buitenlandse. In het voorjaar gaan geiten, die op natuurlijke wijze leven, weer melk geven, als de jongen geboren zijn. Dat is in Italie van oudsher maart. Maart geeft de naam aan een klein geitenkaasje van die eerste melk, de Marzolina. Je kunt die kaas heel goed vers eten direct na het persen, maar volgens de traditie moet hij rijpen op houten stellingen in een goed geventileerde ruimte en dagelijks worden gekeerd. Na een paar dagen worden de kaasjes gewassen met olie en azijn, en dan moeten ze vier tot vijf maanden rusten in een glazen bak, vaak in olie. Dan is het pas echte Marzolina.
Hoe ouder hoe pikanter.

Je hebt twee qua naam op elkaar lijkende soorten op de markt, volgens de gids van Slow Food. De Marzolino del Chianti, die van schapenmelk is gemaakt en meestal jong wordt gegeten. En de hier bedoelde Marzolina, ook wel Marzellino genoemd. Die hoort dus van geitenmelk te zijn, maar let op, je hebt er ook van schapenmelk en koemelk, of een mengsel. Deze Marzolina komt uit de buurt van Monti Ausoni en Monti Aurunci, en dorpen in de provincie van Frosinone en Latina.

Probeer de echte geitenvariant eens te pakken te krijgen. Heel erg lekker met een glaasje goede Italiaanse wijn erbij.