Wilde Champignons

Gisteren aten we een gemengde paddenstoelenrisotto. Bismarck bedelde om een champignon. Bedelen mag hij niet, maar ooit hebben we tegen een van onze huisdieren gezegd dat ze beslist geen avocado zou blieven en het tegendeel werd bewezen. Dus gingen we het experiment aan. Champignon werd wild. Hondje gooide de champignon zo hoog mogelijk in de lucht, slingerde hem door de gang, begroef hem onder het kleed, en toen viel de kap van de steel. Totale onthutsing. Hoe kon dat nou zonder bijten?
De lol was er meteen af. Champignon was dood. Over tot de orde van de dag: helpen kijken bij het koken vanaf het bankje in de keuken.

Een paar champignons heb ik achtergehouden om straks met een restje gerookte zalm en een eitje en wat peterselie in roerei te veranderen voor de lunch.
Kastanjechampignons lijken nog het meeste op wilde champignons, ze zijn stevig, hebben beet en smaak. Hier in de paardenwei groeien wel weidechampignons, maar ik mag ze niet plukken. De boerin is bang dat ze giftig zijn.

Op het plaatje Romeinse mozaiekpaddenstoeltjes.