Tomaat

Een aantal jaar geleden troffen we onder de oude winkelgalerij in Louhans in Frankrijk een stalletje met een stapel prachtige tomaten. Geribde, rode, enorm grote tomaten. We zochten een kanjer uit en picknickten daar twee dagen mee. Het gevaarte zal een ons of twee gewogen hebben. Hij rook en smaakte lekker. Op mijn vraag wat voor soort tomaat het eigenlijk was, had de oude dame die deze tomaten verkocht geantwoord: Marmande. Met een blik erbij van wie weet dat nou niet?

Tot mijn aangename verrassing zag ik bij de Intratuin in Maastricht zakjes zaad van deze erfgoed tomaat. En ofschoon tomaten bij ons in de tuin meestal niet tot groot succes leiden, ga ik het weer proberen. Marmande moet!

Het succesverhaal van de Marmande is een opmerkelijk staaltje aanpassing en vernieuwing bij agrarische rampen. Toen ook in de regio Lot-et-Garonne de wijnbouw getroffen werd door de phylloxera zijn de boeren op zoek gegaan naar een ander product om brood op de plank te krijgen. Dat werd de tomaat. Vanaf 1865 gingen de boeren rond Marmande op grote schaal tomaten telen. De oogst ging per trein naar de markten in Bordeaux en Parijs en zelfs naar Londen. De boeren maakten slim gebruik van het nieuwe transportmiddel.

De Marmande is een stevige vleestomaat met een redelijke houdbaarheid die niets afdood aan de smaak. Het is waarschijnlijk een natuurlijke hybride van de rasjes merveille des marches en pondorosa.