Aardappelen Sint Androelje

We waren even in Zeeland en brachten verse Frieslanders mee. Heerlijke aardappelen zijn dat. Intussen ga ik door met mijn queeste uit te vinden wanneer het moment daar was dat wij het normaal gingen vinden dat er een schaal dampende piepers op tafel kwam. Niet als groente, maar als brandstof, als maagvulling. Het Burgerkookboek - ik heb een versie uit 1833 - geeft vijf aardappelrecepten. Koken doe je ze natuurlijk wel, maar dan: je doet ze in oesterschelpen als puree en laat er een lekker korstje op komen in de oven. Of je bakt er koekjes van met suiker, melk en ei in vormpjes, of je doet de puree met eieren en melk gemengd in een schotel, doet er boter en verkruimeld beschuit op en laat dit in de oven krokant worden, of je bakt er een koek van, of je maakt Sint Androelje, waarvan het recept volgt. Aardappelen dus als bijgerecht, meer als groente dan als maagvulling. Er gaat foelie bij, en peper en je knutselt er vrolijk op los om er een smakelijk hapje van te maken.
In de eerste helft van de 19e eeuw is de aardappel weliswaar volksvoedsel, maar geen saaie pieper, als ik dat zo zie. De studie gaat voort.


Sint Androelje

Ment doet in een schotel wat boter en melk en legt daarin een laag rauwe aardappelen, aan schijven gesneden, met wat peper en zout en een laag aan schijven gesneden uien. Dit herhaalt men tot dat de schotel vol is en laat het samen gaar stoven in de oven, om het van boven bruin te maken. Wanneer de saus verkookt, moet men er weder boter en melk bij doen.

Waarom het recept Sint Androelje heet? Geen idee. Er is wel een heilige Andreas, maar die heeft niets met aardappelen van doen, en ook niet met uien. En een toponiem kan ik niet direct aan aardappelteelt verbinden. Wie het weet mag het zeggen.