Gans

Een paar weken stevig doorwerken achter de computer resulteerde in vierkante oogjes met rode randen, bleke wangen en een ernstige behoefte aan buitenlucht. Een uitnodiging om zaterdagochtend, nou ja, zeg maar het holst van de nacht, mee te gaan jagen op ganzen om gewassen te beschermen kon ik dan ook niet weerstaan, of afslaan.

Mag dat zomaar, ganzen jagen? Nee, natuurlijk niet. Dit is toegestaan, nodig zelfs, en aan strenge eisen onderworpen. Het is faunabeheer en broodnodig voor onze boeren.
Ganzen vreten zich namelijk iedere dag vol met zaadgras, graan, groente en alles wat hun hartje begeert. Hier ter plekke in Poortugaal betekende dat driekwart verlies van het zaadgras van de akker waarop deze foto genomen is. De dag ervoor is er gedorst. De boer sprak mistroostig over de massale vraat en schijt. En nu het grasland afgegraasd was begonnen de ganzen vrolijk aan het graanveld ernaast. Niets akeligers om te zien dan de afgekloven halmen, de kale sprieten, die vol met tarwekorrels hadden moeten zitten. Nee, dan kun je sentimenteel gaan doen over die zielige gansjes, maar de balans is compleet zoek. De gans is geen bedreigde diersoort meer. Ze broeden zich ongans en met succes. Ook hier in de regio zien we de ganzen zich succesvol vermeerderen. Mooi gezicht trouwens, die V-vormige vluchten ganzen tegen de blauwe hemel op koude winterochtenden. En in de lente, zomer en herfst. Naar het noorden trekken doen ze namelijk niet meer, het is hier goed toeven, met al die lekkere spruitjes, erwten, graslanden.

De jacht is geen makkie. Ganzen zijn best slim en hebben snel door dat er iets niet helemaal klopt aan het beeld op de grond. Deze zaterdagmorgen - we zitten vanaf kwart over vijf in het riet - willen ze maar niet landen. De jagers schieten er zes, waaronder twee Canadese ganzen. En een houtduif, daar zijn er namelijk ook veel te veel van. Bij ons in de tuin hadden we tien jaar geleden geen enkele houtduif, nu broeder er drie paartjes, bij voorkeur twee keer achter elkaar. Fruitboeren worden daar niet blij van, want ze pikken het fruit aan vlak voor de pluk.

Over jacht kun je dus genuanceerd denken. Het is iets voor professionals, niet voor vermaak en stoerigheid. De jagers waarmee ik op pad ben zijn zorgvuldig, ze laten geen lege hulzen liggen, ze schieten met overleg en ze schieten raak. Al hadden het er wel meer mogen zijn, ze gaan in de middag nog eens terug. In ieder geval is het korenveld deze morgen met rust gelaten door de vreethalzen.

Na de koffie keer ik terug naar huis, met vier ganzenborsten. Twee van een Canadees, twee van een grauwe gans. Om te kunnen vergelijken. En dan doen we. Van iedere soort gaat een borst in een pekelbad. De andere bereiden we in een variant van een 19e eeuws recept, we doen het met de spullen die we in huis hebben. De Canadees is absoluut de top in smaak, zo verfijnd. Morgen de recepten, wanneer we ook de gepekelde borsten bereid hebben.