Meer Biet!

In het prille begin van het Genootschap der Vergeten Groenten ging ik meteen om voor de enorme variatie aan leuke bieten- en bonenrasjes. Jac dweepte met sla, Ton met allerhande nieuwe oude ontdekkingen. Het herontdekken van de enorme variatie in groentesoorten was een feest. Uitproberen in tuin en keuken volgde dra. En het enthousiasme delen met anderen. Binnenkort ga ik dat weer doen, in Zeeland. En dus is het met de bietenbashing op www.foodlog.nl wel handig om weer even in te lezen. Hoe zat dat ook weer: aten we nou eerst alleen het bietenblad en weinig of nooit het ondergrondse deel? En wat blijkt? Inmiddels is er een e-book van iemand die dat grondig aan het uitzoeken is geweest.

http://www.stephennottingham.co.uk/beetroot.htm
of
http://tinyurl.com/2b3phze

Nottingham is vrij compleet. Blijft de discussie gaande: eerst alleen blad, of...
Uit het gedicht Moretum (aan Vergilius toegeschreven) zou je kunnen opmaken dat de breedgeschouderde biet onder de grond beslist gegeten werd. Maar verder vind je bij de Romeinen vooral het blad op tafel. Stelt de biet onder de grond wat voor, dan ligt het voor de hand dat beide onderdelen gegeten werden.

Anthimus schaart in de zesde eeuw aan het Merovingische hof de biet zonder mankeren in het rijtje Malva en Prei. Dat is dan toch weer vooral blad. En de richtlijnen uit de Karolingische tijd - Capitulare de Villis - heeft de biet ook in het rijtje bladgroente staan, die in geen enkele behoorlijke moestuin mogen ontbreken.

Kijk je naar tekeningen van oude en wilde bieten, dan stelt dat worteltje niet zoveel voor. Je zou het niet eens breedgeschouderd willen noemen. Echt mooie duidelijk herkenbare plaatjes heb ik nog niet kunnen opduikelen. Wellicht pas in de 16e eeuw gaan bolle biet en dikke biet een rol spelen.