Scharrelen met Varkens - 2

Gisteren de ochtend doorgebracht in goed gezelschap. Pay-uun en ik gingen onder begeleiding van Onno van Eijk (WUR), varkenshoeder en varkenshouder, fotograaf en cameravrouw scharrelen met drie bonte bentheimer biggen. Met als doel de relatie tussen Dier en Mens te ervaren en onderzoeken. Een samenvatting van een boeiende, inspirerende, genoegelijke ochtend.

Toen ik bij het Kasteel arriveerde waren drie varkentjes bezig het grasveldje in de rotonde om te wroeten. Dat pakten ze heel grondig aan. Tot groot genoegen van een roodborstje. Twee stonden er bij elkaar, de derde aan de andere kant van de cirkel. Ben direct gaan kennismaken met drie tomaten. Er was één haantje de voorste, het kostte moeite om de tomaten eerlijk te verdelen. Ze waren er dol op. Gauw naar binnen om instructies te krijgen, de varkens liepen met me mee.

Na de koffie, kennismaking en instructies gingen we de rotonde in, achter het hek om de dieren te leren kennen. Ali, Rinus en Anna. Opeens hadden de anonieme varkentjes namen en kon je ze aanraken. Deze soort varkens heeft prachtig haar en ze hebben allemaal een eigen vlekkenpatroon. Rinus had wat rossig haar, Ali had roos op haar rug, Anna die apart stond was aanvankelijk wat moeilijker te benaderen. Maar ze vond het heerlijk als je haar oren streelde.

We gingen op pad, de bossen in. Varkens vinden buiten scharrelen heerlijk, dat kon je meteen zien. Ze zijn eigenwijs en nieuwsgierig en gaan op onderzoek uit. Ali die moedert over het groepje voorop. Anna flierefluit en hekkensluit er achteraan. Zet het dan op een holletje, slipt op het gladde mos in de bocht en kijkt dan verbaasd: hé zitten jullie hier. De varkens wroeten naar eten onder het gebladerte, begrazen het grasveld en drinken uit de vijver waar een dun laagje ijs op ligt. Ik vroeg me af hoeveel areaal een groepje varkens eigenlijk nodig heeft om voldoende eten bij elkaar te scharrelen. En als dit hun natuurlijke habitat is, wat doen we die doorgefokte varkens in megastallen dan aan? Wel altijd genoeg te eten, maar geen gehuppel en gedraaf door de bossen.

Varkens laten zich overigens graag voeren: tomaten, appels, boterhammen, aardperen. Toen we bijna weer bij de rotonde waren ging de klep van de groencontainer open. De kok gooide eten weg, waaronder boerenkoolstronken. Varkens kunnen kennelijk goed ruiken, of ze herkennen het geluid van de klep. In gestrekte draf maakten ze rechtsomkeert en vlogen ze er op af. Rinus dook meteen mijn zijn kop in de bak, Ali verschalkte de boerenkool, Anna sukkelde as usual achteraan en kreeg ook wat groen. Het kostte nog heel wat boterhammen om ze terug naar de rotonde te lokken.

Tijd om wat rust te verschaffen. Varkensstaarten zijn een stemmingsmeter. Als het varken ontspannen is hangt de staart rustig naar beneden, kwispelt het varken af en toe. Staart tussen de benen: angst. Staart in de krul: spannend, opgewonden, nieuwsgierig. De staarten moesten dus eerst uit de krul. Wij waren ook wel even aan koffie en thee toe.

Varkens laten zich graag masseren. Oren, wangen, rug, maar vooral de zijkant van de buik. Eerst natuurlijk Ali en Rinus, die gingen prompt op hun zij in het stro liggen. Anna kwam ook buurten, liet zich heerlijk aaien en leunde gezellig tegen mijn been. Waarna ook zij een plaatsje in het stro veroverde.

Wat opviel was hoe snel je de eigen identiteit van de dieren leerde kennen. Ze kregen gezichten, hadden voorkeuren voor bepaald voedsel (Anna is niet zo van de aardperen) en omdat Ali de moederrol vervult in de groep kon Anna dartelen. Rinus als echte man zorgt dat hij niet te kort komt en zoekt steeds het beste plekje om te grazen uit. Deelt niet. Anna verdenk ik er trouwens van thuis een kast vol strikjes en een petticoat te hebben. En misschien zelfs wel Uggs.

Meer op www.foodlog.nl later vandaag.