Bloemen op je bord : mosterd

 Oorspronkelijk komt de mosterdplant uit het Middellandse Zee-gebied. De Grieken kenden de mosterd ook geneeskracht toe, vooral zou het goed zijn tegen darmstoornissen. Mosterdolie op een wonde plek gesmeerd zou eveneens heilzaam werken. De Romeinen namen de bereiding van mosterd van de Grieken over: week de zaadjes in druivensap en kneus ze met de vijzel en klaar is Caius. De Romeinse schrijver Plinius vertelt dat mosterd in het wild geplukt kan worden.

In het voetspoor van de Romeinse legioenen kwamen tal van gewassen en landbouwhervormingen mee, en zo ook de mosterd. Uit de vierde eeuw stamt een recept van de Romeinse kok Palladius die gemalen mosterdzaad mengde met olijfolie, honing en azijn. Karel de Grote liet de mosterdplant opnemen in de lijst met gewenste planten voor de kruidentuin.

In de dertiende eeuw waren het de Fransen die zich het mosterd maken op grote schaal toeeigenden. Dijon had eeuwenlang het monopolie voor een bepaalde bereiding. Mosterd werd niet langer met azijn gemengd, maar met sap van onrijpe druiven (verjus) of met most. En zo kwam mosterd aan zijn naam. Mustum Ardens, brandende most.

In Duitsland is ook de mosterd al vanaf de middeleeuwen populair, seniph, senf, is afgeleid van het Latijn Sinapis (mosterd).

Ook in ons land werd de mosterd rond dezelfde tijd populair. Er ontstond al gauw een bescheiden huisindustrie. Bloemen ervan hebben we zelden gegeten, want dat stond de lucratieve zaadproductie maar in de weg.

Wat doen we met de bloemen? Maak een eenvoudige vinaigrette en doe er wat mosterdbloemen door. Heerlijk bij de sla. Of doe wat mosterdbloemen in een botersausje bij de vis en de groente.