Mirabellen

Kleine gele pruimpjes zijn het, beetje rond, soms beetje groen. Overal kom je ze nu tegen: aan de bomen, op de markt, zelfs bij de supermarkt. ‘Van de oevers van de Maas’ kopt het bord op de markt. We kopen weer een volle kilo voor vier euro. Het zijn de wat groenere, op de foto rechts onder. Ze smaken heerlijk; je kunt er vast ook jam van maken en nog veel meer (eau de vie met een heuse Appelation, en een Indication Géographique Protégée IGP naar wij begrepen). Wij peuzelen ze zo uit de hand op, of doen ze door de vruchtensalade.

Dit zijn de befaamde ‘koninginnen van Lotharingen’ oftewel reine de Lorraine, die groeien in de boomgaarden langs de Maas. Er zijn nu nog 27 dorpen met ongeveer 650 hectare boomgaard waar dit erfgoedras groeit. De Mirabelle de Lorraine is zelfs een verzameling van ondersoorten : mirabellen van Nancy, van Metz, of van Nancy-Metz. Er is een park aangelegd waar 150 verschillende pruimensoorten – waaronder al deze mirabellen – verzameld zijn tot behoud voor het nageslacht.

Er zijn al pitten van deze pruimpjes gevonden die uit de Romeinse tijd dateren in gallo-Romeinse steden in de Vogezen. De herkomst laat zich nog een beetje raden. Brachten de Romeinen deze pruim mee naar deze streken? Of kwamen ze toch later pas deze kant op?  

De gele versie lijkt meer op de kroosjes die vroeger in de buurtuin in de Bommelerwaard stond. In bijna iedere oudere tuin staat wel een boom. Ze worden niet eens meer geplukt. 

We kennen overigens in Nederland wel degelijk een erfgoedmirabel, die van Breda. Wedden dat het hof van de Nassau’s (denk René van Chalon) daar iets mee te maken heeft? En ik ben wel benieuwd hoe die dan precies smaken. Toch eens op zoek.